Sezon 2

Japonia - Tokio
Japonia - Kioto
Tanzania
Borneo
Etiopia
Tajlandia
RPA

JAPONIA - Tokyo

Początek drugiego sezonu programu „Kobieta na krańcu świata” to podróż do JAPONII i poznawanie kultury kawaii, która obecna jest w życiu Japończyków od lat 80. XX wieku. Angielskim odpowiednikiem tego słowa jest cute. W Japonii opisuje ono nie tylko rzeczy słodkie i wdzięczne, ale również maleńkie i bezbronne. Bohaterką pierwszego odcinka była Watanabe Kanae, dziewczyna, która doskonale odnajdywała się w kulturze kawaii, mimo że na codzień pracowała w firmie transportowej i kierowała ciężarówką. Robiła to w księżniczkowych stylizacjach. Uważa się, że kultura kawaii to bunt młodych kobiet, które sprzeciwiają się sztywno narzuconym rolom kobiet. Japońskie nastolatki nie chcą dorosnąć, stać się przykładnymi żonami i matkami, których obowiązkiem będzie siedzieć w domu, bawić dzieci i dbać o męża.

JAPONIA - Kioto

Drugi odcinek to wciąż JAPONIA, ale w zupełnie innej odsłonie. Martyna w dawnej stolicy - Kioto - spotkała się z młodą kandydatką na gejszę (maiko), Kimichie Honda Ayaną, która od 16-roku życia pobierała odpowiednie nauki, które pozwolą jej przeistoczyć się w gejszę. Ten świat wciąż dla nas, ludzi Zachodu, jest hermetyczny i zamknięty. Często mówi się o nim, że to świat wierzb i kwiatów. Bo gejsze powinny być piękne jak kwiat, ale jednocześnie giętkie i dyplomatyczne niczym wierzby. Dziś w Japonii jest ich ok. 2 tysięcy. Słowo „gejsza” oznacza dosłownie „człowieka sztuki” i pochodzi od dwóch japońskich słów: gei - „sztuka” i sha - „człowiek”, czyli osoba obu płci. I rzeczywiście kiedyś zawód gejszy wykonywali tylko mężczyźni, a ich praca polegała na umilaniu biesiadnikom czasu grą na instrumentach. Znacznie później pojawiły się kobiety gejsze, które szybko zastąpiły mężczyzn. Dla odróżnienia zaczęto nazywać je geiko (w Kioto) lub onna geisha (w Edo, czyli dzisiejszym Tokio).

TANZANIA

Kolejna podróż to TANZANIA i spotkanie z kolejną wyjątkową kobietą, która wykonuje niecodzienny zawód. Nayioma pracuje bowiem jako pilot samolotowy.
Samolot uchodzi za jeden z najbezpieczniejszych środków transportu. Może dlatego, że wymagania stawiane kandydatom na pilotów są bardzo rygorystyczne. Zaczynając od czegoś tak oczywistego, jak końskie zdrowie, stalowe nerwy, fotograficzna pamięć, po zdolność koncentracji, podzielność uwagi, poczucie równowagi akrobaty, doskonałą koordynację wzrokowo-ruchową. Niezbędna jest też spostrzegawczość i umiejętność logicznego myślenia, odporność na stres i presję. Środowisko pilotów to wciąż świat mocno zdominowany przez mężczyzn, Nayioma i jej umiejętności pokazały, że jest tutaj miejsce także dla kobiet, że one również mogą być świetnymi specjalistami.

BORNEO

W czwartym odcinku ekipa programu dotarła na BORNEO i odwiedziła Orangutan Land Trust, największą na świecie placówkę, zajmująca się małpami. Znajdują w niej schronienie zwierzęta, które straciły matki. Orangutany-sieroty trafiają tutaj wychudzone, okaleczone, cierpią na depresję. Bohaterkami tego odcinka były kobiety, które się nimi opiekują. Każdy z podopiecznych sierocińca ma inną historię. Wiele z nich trzymano w niewoli i traktowano jak zwierzęta domowe.
Trafiają tutaj też ofiary ludzkiej pazerności. Kiedyś tę trzecią co do wielkości wyspę świata w 75% pokrywał las tropikalny. Mówiło się, że orangutany mogły przemierzyć ją z jednego do drugiego końca, nie schodząc z drzew. Dzisiaj to już jest niemożliwe. Las jest masowo wycinany pod uprawy palmy olejowej. Orangutany brakuje jedzenia, więc udają się na plantacje w jego poszukiwaniu, a tam są traktowane jako szkodniki i zabija się lub okalecza je bez żadnych skrupułów. Najwięcej sierot, które trafiają do ośrodka to te, które zostały znalezione wtulone do martwej matki.
Opiekunowie w Orangutan Land Trust ratują życie tych zwierzaków, a później robią wszystko, by mogły wrócić na wolność.

ETIOPIA

W ETIOPII półtora miliona ludzi jest niewidomych. W tym biednym kraju katarakta, czyli zaćma, to właściwie wyrok na dożywotnią ślepotę. Z powodu powikłań pochorobowych, braku witamin i niewłaściwej higieny, chorują także dzieci i młodzi ludzie. Martyna miała okazję poznać członków organizacji charytatywnej "Himalayan Cataract Project", która przywraca wzrok tysiącom ludzi z najbiedniejszych rejonów świata, nie biorąc ani centa od najuboższych pacjentów. Bohaterką, a raczej bohaterkami tego odcinka były dr Yewubnesh Hailu (w 2010 roku była jedyną w tym kraju okulistkę chirurgiem) i Abeba Alemayehu, pielęgniarka, która jeździła od wioski do wioski i szukała osób, zagrożonych ślepotą, by udzielić im pomocy.
Te dwie kobiety i organizacja „Himalayan Cataract Project” docierali do najbiedniejszych, którzy nawet nigdy nie mieli styczności z lekarzem i przywracali im szansę na odzyskanie wzroku.

TAJLANDIA

W północnej części TAJLANDII, w wiosce Huay Pu Kaeng Martyna pokazała widzom jak wygląda codzienne życie w grupie etnicznej Padaung, które słynie z kobiet-żyraf. Jedna z legend głosi, że Padaung są potomkami bogini smoczycy, więc żeby upodobnić się do pramatki, kobiety zakładają obręcze, by wydłużyć swoje szyje. Ale tak naprawdę nikt właściwie nie wie, kiedy i dlaczego kobiety z plemienia Padaung zaczęły nakładać obręcze na szyję. Pierwszy zwój pierścieni najczęściej zakłada się dziewczynkom w wieku 5 lat. Jeśli wszystko przebiega pomyślnie, następne pierścienie dodawane są w tempie jeden-dwa rocznie. Kobiety zdejmują ciężkie obręcze (u dorosłych zbiór obręczy najczęściej waży ok. 10 kg) zaledwie raz na kilka lat, wyłącznie po to, by odświeżyć ich wygląd i wymienić stare. pierścienie na nowe.

RPA

Czy hipopotam może być członkiem rodziny i spać na kanapie? Martyna przyjechała do RPA, by poznać Jessicę. Młodą hipopotamicę, która mieszkała w domu razem ze swoimi „rodzicami” - Shirley i Tonym Joubert. Jessica jest ofiarą ogromnych powodzi z 2010 roku. Została znaleziona przez Toniego na brzegu rzeki, mogła mieć zaledwie kilka godzin, bo wciąż była przy niej pępowina. Miała szczęście, bo gdyby jej wtedy nie zauważył, najpewniej zjadłyby ją krokodyle. Na początku rozpaczała z tęsknoty za matką, ale po kilku dniach przyzwyczaiła się do nowych warunków. Opiekunowie oswoili ją i wprowadzili do swojego domu.
Hipopotamy nie mają naturalnych wrogów poza nami. Ludzie zabijają je ze względu na ich mięso, które podobno jest bardzo smaczne. Ze skór wyrabia się tradycyjne bicze. Kły są pożądane, ponieważ są twarde jak kość słoniowa i powstają z nich różnego rodzaju figurki i ozdoby.